Od początku powstania do 1945 roku Dębno leżało na terenie Branderburgii. Niemieckie nazwy miasta zmieniały się: Thamb, Damm, Dame, Neudamm, aż wreszcie zostało – Dębno.
Od początku nie miało murów obronnych, było otoczone fosą i jeziorem. Osadę zamieszkiwała słowiańska społeczność Wendów, których tak nazwali kronikarze niemieccy. Przez wieki nasza miejscowość zmieniała właścicieli, byli nimi: margarbiowie brandenburscy, Templariusze, Joannici oraz kilku jeszcze innych.
Największe zasługi dla rozwoju Dębna miała żona margrabiego Jana, Katarzyna. Ona to przyczyniła się do nadania praw miejskich oraz rozwoju przemysłu i handlu. Podczas prześladowań religijnych XVI w. w Dębnie osiedliła się spora grupa sukienników niderlandzkich.
Powstały fabryki sukna, a miasto bogaciło się. W tym czasie powstały też: szkoła, kościół z plebanią i szpital. Niedługo potem drukarnia Krzysztofa Runge, papiernia.
Po śmierci margrabiego Jana miasto podupadło. Jednak w wieku XVIII odradza się, ludności przybywa, miasto się rozbudowuje. W 1731 r. z rąk cesarza Fryderyka Wilhelma I Dębno otrzymuje pełne prawa miejskie i prawo samodzielności.
W tym czasie było tu wiele zakładów rzemieślniczych m.in. sukiennicze, szewskie, krawieckie, ślusarskie, garncarskie, stolarskie oraz rzeźnie i kuźnie. Po okresie wojen i epidemii Dębno podniosło się dopiero pod koniec XIX w. Budowa nowych dróg, połączenie koleją ze Stargardem, oświetlenie gazowe ulic, założenie kasy oszczędności, szkoły ogólnokształcącej i remizy strażackiej to tylko niektóre z wydarzeń tamtych lat.
I wojna światowa przyczyniła się do spadku liczby ludności Dębna. Zaś w okresie międzywojennym miasto staje się atrakcyjnym ośrodkiem wypoczynkowym (decydują o tym jego położenie, pobliskie lasy, jeziora oraz mikroklimat). Piękne leśne aleje, kawiarnie, sklepy... w tym czasie to wszystko było dla turystów, no i oczywiście mieszkańców.
W latach trzydziestych na terenie miasta było kilka urzędów administracji państwowej, kwitł przemysł odzieżowy, sukienniczy, były także fabryki kapeluszy, części maszyn, silników, pieców, fabryka cygar oraz duże zakłady poligraficzne.
Po II wojnie światowej znalazło się w granicach Polski; oficjalne przejęcie miasta przez administrację polską dokonało się 15 maja 1945 r. W lipcu do Dębna przeniesiono siedzibę powiatu z Chojny. Miasto otrzymało polską nazwę: Nowy Dąb, a wraz z nowym 1946 rokiem oficjalna nazwa brzmiała Dębno. W kolejnych latach uruchomiano działalność placówek: szpitala, biblioteki, kina, klubu sportowego i wiele innych.
W latach pięćdziesiątych rozpoczęto porządkowanie przestrzeni architektonicznej. Usunięto ruiny i zaczęto wznosić wiele nowych bloków mieszkalnych. Wybudowano szkołę podstawową i szkołę średnią.
Dębno w latach 70 i 80 - tych stanowiło ośrodek usługowy oraz zakładów przemysłu przetwórstwa spożywczego, drzewnego, odzieżowego i metalowego. Najbardziej znane to: Nadodrzańskie Zakłady Przetwórstwa Owocowo- Warzywnego, Zakłady Obuwia "Carina", Wytwórnia Urządzeń Komunalnych "WUKO" (od 1976 znane jako PRESKO), Zakłady Przemysłu Drzewnego, Państwowy Ośrodek Maszyn, Spółdzielnia Pracy Przemysłu Włókienniczego, Zakład Wyrobów Wikliniarskich, Zakład Urządzeń Okrętowych "BOMET".
W 1972 r. utworzono Gminę Dębno, zaś w 1975 r. w wyniku reformy administracyjnej Dębno zostało włączone do województwa gorzowskiego. Po reformie administracyjnej w 1999 roku Gmina Dębno weszła w skład województwa zachodniopomorskiego, powiatu myśliborskiego.
W 1992 roku odkryto nieopodal Dębna złoża ropy i gazu. Kopalnia Ropy Naftowej i Gazu Ziemnego Dębno rozpoczęła eksploatację w 2000 roku złóż Barnówko - Mostno - Buszewo.
Ciekawe linki:
